Jaskra – groźna choroba oczu

Jaskra najczęściej wykrywana jest przez przypadek. Wynika to z tego faktu, że często przebiega bezobjawowo i rozwija się powoli. Niebezpieczeństwo polega jednak na tym, że jest chorobą nieuleczalną i prowadzi do pogorszenia pola jakości widzenia, a niekiedy nawet do ślepoty.

Co to jest jaskra?

Jaskra to bardzo niebezpieczna choroba oczu, która występuje pod różnymi postaciami. Jeśli pozostaje nieleczona, może skutkować utratą wzroku. Niestety, ale wczesny etap choroby jest bardzo ciężki do wykrycia, szczególnie, że istnieje powszechna opinia, że jaskra jest przypadłością starszych osób. Przyczyny choroby są bardzo złożone, a jednym z bardziej istotnych czynników determinującym rozwój choroby jest zbyt wysokie ciśnienie wewnątrzgałkowe. Wytwarza się ono wtedy, gdy ciecz wodnista w oku nie odpływa do krwiobiegu przez kąt przesączenia z taką samą szybkością, z jaką jest produkowana (kąt przesączenia znajduje się między rogówką o tęczówką). Powoduje to ucisk na nerw wzrokowy, co z kolei wpływa na jego uszkodzenie. Pamiętać jednak należy, że nie każdej jaskrze towarzyszy zbyt wysokie ciśnienie wewnątrzgałkowe. U ok. 30 procent pacjentów występuje jaskra z normalnym ciśnieniem.

Uszkodzenie nerwu wzrokowego

Jaskra powoduje uszkodzenie nerwu wzrokowego, którego nie da się cofnąć. Nie można jednak oszacować, w jakim czasie może dojść do całkowitej utraty wzroku, ponieważ proces ten przebiega bardzo indywidualnie. U niektórych pacjentów zmiany już po kilku latach mogą doprowadzić do znacznego pogorszenia widzenia, a u innych postępować bardzo wolno. Zdarza się, że nawet po dwudziestu latach od rozpoznania jaskry postęp choroby jest niewielki. Aby określić stopień uszkodzenia nerwu wzrokowego, należy wykonać badania u okulisty. polegające na ocenie tarczy nerwu i kąta przesączania, określeniu pola widzenia oraz pomiarze ciśnienia wewnątrz gałki ocznej.

Jaskra – kto choruje?

Czas jest najlepszym sprzymierzeńcem jaskry, nie oznacza to jednak, że choroba dotyczy tylko osób w podeszłym wieku. Najczęściej rozwija się już po 40. roku życia, jednak może to nastąpić znacznie wcześniej. Zdarza się, że na jaskrę choruje młodzież, a nawet dzieci. W związku z tym przed 35. rokiem życia badanie dna oka pod kątem stopnia uszkodzenia nerwu wzrokowego powinno być wykonywane co dwa lata, zaś po 35. roku życia raz w roku. Do grupy podwyższonego ryzyka wystąpienia jaskry zalicza się osoby obciążone genetycznie, czyli z rodzin, w których rozpoznano przypadki tej choroby (u rodziców lub rodzeństwa). Istotną rolę odgrywają również krążeniowe czynniki jaskry, do których należą: niskie ciśnienie krwi, nadciśnienie tętnicze, migreny oraz zimne stopy i dłonie. Skłonność do wystąpienia tej choroby oczu zwiększa także krótkowzroczność. Im większa wada, tym większe ryzyko.

Aby zahamować postęp jaskry i móc prowadzić normalne życie, konieczna jest stała współpraca z okulistą.